„Jesteśmy nostalgiczni i chcemy to wszystko przeżyć na nowo w muzyce”: L5, Billy Crawford, Charly Nestor... szalony sukces koncertów w latach 90. i 2000.

To rzadkość, aby duet prowadzący program muzyczny – w tym przypadku Hit Machine – wywarł tak głęboki wpływ na pokolenie. Charly i Lulu, bo o nich mowa, poprowadziły wieczór Beach 90 w Saint-Laurent du Var we wtorek wieczorem, jak za dawnych dobrych czasów, gdy królowały na autostradzie M6.

Wszyscy ci artyści byli goszczeni przez duet, gdy program na tym „małym, obiecującym kanale” był obowiązkowym punktem programu promocyjnego. Billy Crawford nazywa ich „Charly i Loulou”. Między nimi panuje prawdziwa sympatia.

„Zawsze zaskakujące jest, że ludzie reagują” – podkreśla Charly. „To również wieczór płatny, co oznacza, że publiczność sama z siebie przyszła. To czysta radość; nie powinniśmy się już dziwić, że piosenki sprzed 25 czy 30 lat wciąż działają; delektujmy się życiem i bądźmy za nie wdzięczni. Krytycy piosenek zawsze istnieli, nawet w czasach Claude’a François czy Sheili, liczy się tylko odbiór publiczności; to oni mają rację”.

„Jesteśmy tu po to, żeby się dobrze bawić ” – kontynuuje Lulu. „Kiedy widzisz publiczność, niezależnie od wieku, która chce śpiewać i tańczyć, wiesz, że jesteś na dobrej drodze. Spójrz na Las Ketchup – zaśpiewają pierwszą nutę swojego przeboju, a wszyscy zapamiętają choreografię”.

„Byliśmy wektorami”

Oklaskiwane na scenie przez publiczność, która zaśpiewała a cappella ich przebój „Le feu ça brûle ”, Charly i Lulu są ikonami wbrew sobie. Rzadko się zdarza, by duet prowadzących był tak doceniany, zwłaszcza z biegiem czasu.

„Ludzie mają gust” – śmieje się Lulu. „Byliśmy wektorami, nośnikami epoki, w tym segmencie byliśmy tylko my, poza tym istniała pewna forma różnorodności, nieco bombastyczna à la Drucker. Ludzie pamiętają nas, epokę, muzykę, artystów, których lubili w tamtym czasie” – potwierdza Charly.

„Byliśmy ambasadorami tego okresu, jesteśmy jak pocztówka, którą przechowujemy jako cenną pamiątkę” – podsumowuje Lulu.

Trzeba go było zobaczyć, bystrego jak ryba w wodzie, rozgrzewającego się przez długie minuty przed wyjściem na scenę. Allan Théo, promienny pięćdziesięciolatek, miał trudne zadanie otwarcia balu. Jego przebój „Emmène-moi ” był prawdziwą falą uderzeniową w 1998 roku – osiągnął status złotej płyty – i wciąż rezonuje w umysłach wszystkich.

„Mam ten sam entuzjazm, co na początku. Przez dziesięć lat robiłem coś innego, rocka, i zostałem w pewnym sensie zmuszony do powrotu do tej muzyki” – śmieje się – „i zdałem sobie sprawę, że ta muzyka uszczęśliwia ludzi, a przez zanieczyszczenie uszczęśliwia również mnie, podczas gdy ja byłem wściekły na rocka”.

Osoba, która niedawno dołączyła do ruchu latynoskiego, również wspomina ten bardzo szczególny okres końca lat 90.: „Nie zdawałam sobie sprawy z tego, co się dzieje. Żyłam w bańce, na początku nie miałam kontaktu z publicznością, a potem, kiedy singiel stał się viralem, nie mogłam już robić zakupów, chodzić do restauracji, do kina. Wtedy zdałam sobie sprawę, że to forma histerii, ludzie tracą kontrolę i fascynuje mnie, że muzyka potrafi to zrobić”.

Muzyka stworzona do puszczania

Choć wydał szereg hitów, w tym „Lola” i cover utworu Ricky'ego Martina „Un, dos, tres” , Allan Theo przyznaje, że zabawa wciąż trwa.

„Ludzie to lubią, bo wracają do dzieciństwa, ale jest to też niesamowicie radosne, nie da się temu zaprzeczyć. Zaczyna się śpiewać piosenkę, czasem wystarczy jedna nuta, a ludzie krzyczą, są w niebie, to jest magiczne. Mówiliśmy, że to komercyjna muzyka, ale wszystkie dźwięki z tamtej epoki utkwiły nam w pamięci, coś w tym było…”